Αν υποθέσουμε ότι στο παρελθόν του ζώου δεν υπάρχει καμία αιτιώδης συνάφεια που να το προδιαθέτει να στραφεί προς το ενα ή το άλλο δεμάτι με σανό και κουβά με νερό και να τα προτιμήσει έναντι των άλλων, αν όλες οι πραξεις του ειναι αιτιωδώς προκαθορισμένες - ως αναπόφευκτες συνέπειες προηγούμενων αιτιών, οι οποίες είναι με τη σειρά τους συνέπειες προηγούμενων αιτιών σε μια ατελείωτη[ή σχεδόν ατελείωτη] αλυσίδα αιτιότητας που χάνεται στα βάθη του χρόνου - τοτε θα παραμείνει στη θέση του μέχρι να πεθάνει.
Τώρα, αγαπητέ αναγνώστη [που αντί να κάνεις κάτι επoικοδομητικό στη ζωή σου και κάτι χρήσιμο, να βρεις μια κοπέλα, να διαβάσεις ενα βιβλίο, να φυτέψεις ένα δέντρο, κάθεσαι και διαβάζεις αυτές τις-] ας υποθέσουμε ότι είσαι γάιδαρος. Και μάλιστα, όχι ένας οποιοσδποτε γάιδαρος, αλλά ο συγκεκριμένος γάιδαρος.
Ναι, αυτός με τα 2 σανό και τους κουβάδες, στραβάδι. Δεν θα μπορούσες να επιλέξεις σε ποιο απο τα 2 να πας και θα πέθαινες της πείνας. Και της δίψας. Θα μπορούσες να το παίξεις βέβαια κορόνα-γράμματα με ένα κέρμα [κέρμα ο γάιδαρος?!], αλλά δε θα υπήρχε τίποτα να σε βοηθήσει να επιλέξεις σε ποια μεριά θα αντιστοιχίσεις την κορόνα και σε ποια τα γράμματα. Είσαι καταδικασμένος. Και αποφασισμένος να μην ξαναπατήσεις σε αυτό το μπλογκ. Ποτέ πχια. Ciao!Φιλιά,
Μάνος.
(by Μάνος)
